Pinsk

Description

Pińsk od dawna jest nieoficjalną stolicą Polesia. Pod względem wielkości i stopnia zachowania historycznego centrum zajmuje drugie miejsce po Grodnie. W tym mieście można zobaczyć wiele zabytków architektury, które odzwierciedlają jego bogatą historię, która rozpoczęła się w XI wieku.

Miasto położone jest nad brzegiem Piny. Znajduje się w miejscu, w którym wpływają do niego dwa kanały jednocześnie: Ogiński i Dneprovsko-Bugsky. W pobliżu znajduje się autostrada M10 (Homel-Kobrin). Ludność Pińska to prawie 138 tysięcy osób.

Pięć powodów, dla których warto odwiedzić Pińsk

1. Wybierz się na wycieczkę łodzią.

Stare Miasto w Pińsku można bez przesady nazwać prawdziwą encyklopedią architektury. Zdobią go świątynie, pałace i inne budynki, reprezentujące prawie wszystkie style architektoniczne, jakie kiedykolwiek rozpowszechniły się na Białorusi. Jedną z najpiękniejszych panoram miasta można podziwiać ze statku spacerowego "Polesie", pływającego po Strumieniach i Pinie.

2. Odwiedź kolegium jezuickie.

Założona w XVII wieku, była jedną z najstarszych i najbardziej prestiżowych instytucji edukacyjnych na białoruskiej ziemi. Wraz z kościołem św. Stanisława Kolegium Jezuickie było główną ozdobą miasta. Do dziś ten imponujący budynek, w którym mieści się Muzeum Białoruskiego Polesia, jest swoistą wizytówką Pińska i jego nieoficjalnym symbolem.

Kolegium Jezuitów w Pińsku

3. Posłuchajcie organów w kościele Wniebowstąpienia Marii Panny.

Świątynia ta, będąca niegdyś częścią klasztoru franciszkańskiego, została zbudowana w pierwszej tercji XVIII wieku i ma status jednej z trzech małych bazylik znajdujących się na Białorusi.

Zaśnięcie Kościoła Najświętszej Marii Panny i klasztoru Franciszkanów w Pińsku

Słynie nie tylko z bujnej fasady, ale także z wnętrza, które jest ozdobione jasnymi malowidłami ściennymi, rzeźbionymi ołtarzami i oczywiście ponad stuletnimi organami. Instrument ten jest używany nie tylko podczas nabożeństw, ale także na koncertach.

Przez wieki Pińsk był gospodarczym i kulturalnym centrum Polesia. O tamtych czasach przypominają liczne zabytki: pałace, kościoły i cerkwie. Nikt nie pozostanie obojętny na zwykłe budynki, składające się z dwu- i trzypiętrowych domów, wzniesionych jeszcze przed rewolucją. Doskonale oddają one atmosferę ruchliwego miasta powiatowego.

5. Idź na wycieczkę wodną

Ponieważ miasto leży nad brzegiem rzeki Piny, która z kolei jest dopływem Prypeci, wygodnie jest wykorzystać je jako punkt wyjścia do podróży wzdłuż tej rzeki, nazywanej pięknem i nieskazitelną przyrodą białoruskiej Amazonki.

To najlepszy sposób na zobaczenie dębów zalewowych, starożytnych jezior i innych krajobrazów. Można też skierować się w drugą stronę, wzdłuż kanału Dniepr-Bug (dawniej Royal) - unikalnej budowli hydraulicznej z końca XVIII wieku, która połączyła baseny Morza Czarnego i Bałtyckiego, aby zobaczyć starożytne śluzy i malownicze brzegi.

Historia

Niektórzy badacze obliczają historię Pińska od VIII wieku. Wtedy właśnie w pobliżu wsi Gorodishche powstała jedna z najstarszych słowiańskich osad na Białorusi. Często uważany jest za poprzednika nowoczesnego miasta, które z niewiadomych przyczyn zostało przeniesione w inne miejsce.

Pierwsza pisemna wzmianka o Pińsku pochodzi z 1097 roku. W tym czasie był on częścią Rusi Kijowskiej i ostatecznie stał się stolicą niezależnego księstwa, które w XIV wieku wstąpiło do Wielkiego Księstwa Litewskiego jako prowincja. W 1521 r., po śmierci ostatniego przedstawiciela pińskiej dynastii książęcej, król Polski Gigimont I przedstawił te ziemie swojej żonie Bonie Sforzie, która przeprowadziła reformy w obwodzie pińskim, a także podjęła pierwsze próby melioracji.

Liczne wojny drugiej połowy XVII i początku XVIII wieku oczywiście nie ominęły tego regionu. Wiele osad zostało splądrowanych i zniszczonych. Jednak Pińsk, który zgodnie z przywilejem Stefana Batorego w 1581 r. otrzymał prawo magdeburskie, mimo trudności pozostawał przez cały ten czas gospodarczym i kulturalnym centrum Polesia.

W 1793 r., po drugim rozbiorze Rzeczypospolitej, miasto, podobnie jak cały region, weszło w skład Imperium Rosyjskiego, stając się częścią Prowincji Mińskiej (w tym czasie nazywano je również wicekrólstwem). Pińsk uzyskał status miasta powiatowego i kontynuował swój pomyślny rozwój, korzystając z długiego okresu względnego spokoju.

Został naruszony przez I wojnę światową. Po serii porażek poniesionych przez armię rosyjską, linia frontu dotarła do kanału Ogińskiego i Jasełdy. Pińsk stał się miastem frontu, a we wrześniu 1915 r. został zajęty przez wojska cesarskie, co zmusiło wielu miejscowych mieszkańców do ucieczki.

Wyniki wojny sowiecko-polskiej, która zakończyła się podpisaniem traktatu pokojowego w Rydze, nie były korzystne dla ZSRR. W rezultacie został zmuszony do scedowania znaczących terenów, w tym powiatu pińskiego, który został przyłączony do województwa poleskiego i pozostawał w jego składzie do września 1939 r., kiedy to region został zajęty przez wojska sowieckie.

Już 4 grudnia 1939 roku wydano dekret Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, zgodnie z którym utworzono osobny region z centrum w Pińsku. Okupacja faszystowska, która rozpoczęła się w czerwcu 1941 roku, trwała dokładnie trzy lata. W tym czasie w mieście działali podziemni robotnicy. Wielu członków miejscowej społeczności żydowskiej zginęło w gettach lub obozach koncentracyjnych.

W latach powojennych powstało wiele przedsiębiorstw przemysłowych, które przekształciły miasto w jeden z przemysłowych ośrodków Białorusi. W 1954 roku obwód piński został zlikwidowany. A miasto otrzymało status centrum obwodowego w obwodzie brzeskim.

Współczesny herb Pińska, który został zarejestrowany 21 czerwca 1996 roku, na ogół odtwarza ten, który został mu nadany pod koniec XVI wieku. Obraz rozciągniętego łuku wskazuje na pozycję graniczną miasta, które w każdej chwili było gotowe do odparcia ataku wroga.

Co zobaczyć?

Oprócz kolegium jezuickiego i klasztoru franciszkańskiego z kościołem Wniebowzięcia NMP, który jest uważany za barokową perłę, Pińsk zdobi wiele innych zabytków historycznych. Są one wyraźnym dowodem na znaczenie, jakie to miasto miało w średniowieczu i kolejnych epokach.

Pałac Butrimovic, zbudowany pod koniec XVIII wieku przy głównej ulicy, uosabia przejście od baroku do klasycyzmu. Dotyczy to również wystroju wnętrz, który łączy w sobie cechy obu stylów. Niewielki dziedziniec frontowy zwrócony w stronę rzeki okazał się przytulny, zwłaszcza na tle symetrycznej, pozbawionej jasnych ornamentów fasady.

W tym samym przejściowym stylu wzniesiono również kościół św. Baromej. Nie jest to zaskakujące, ponieważ oba budynki pochodzą z tej samej epoki historycznej. Świątynia ta jest interesująca, ponieważ jej typowe elementy barokowe, w tym ukończenie wieży, są połączone z elementami, które były nieodłącznie związane z architekturą zamku.

Dawny klasztor Bernardynów z czasem stał się prawosławny. Jego główna świątynia po drobnej rekonstrukcji jest obecnie znana jako katedra św. Warwary. Znacznie później, w latach dziewięćdziesiątych, kompleks został uzupełniony o kolejny kultowy budynek. Mówimy o kościele Zmartwychwstania Pańskiego, który łączy w sobie cechy barokowego i retrospektywnego stylu rosyjskiego.

Ważnym widokiem miasta jest zacieniony wał Pina. Spacerując wzdłuż niej można dojść do budynku dworca rzecznego, który został zbudowany z drewna w pierwszej połowie XX wieku. Kolejną ozdobą wału jest okręt wojenny "BK-92". Przypomina o wylądowaniu marynarzy z Dniepru, którzy wyzwolili miasto w czerwcu 1944 roku.

Wśród ciekawych zabytków znajduje się kompleks memoriałowy "Partyzanci Polesia" oraz znak na cześć budowy drogi Pińsk-Brześć. Interesujące dla turystów są budynki Azowsko-Dońskiego Banku Rolniczo-Kredytowego, wybudowane w stylu secesyjnym. Uderzającym przykładem architektury przemysłowej XIX wieku jest dawna Pińskia Fabryka Zapałek.

Gwiazdy

Ryszard Kapuściński jest znany jako polski dziennikarz pseudonimem "Meldujący Cesarz", jego małą ojczyzną jest Pińsk. Jako korespondent Polskiej Agencji Prasowej odwiedził wiele krajów na całym świecie i współpracował z paryskim magazynem Kultura. Raporty Ryszarda Kapustińskiego, publikowane w odrębnych zbiorach, zostały przetłumaczone na wiele języków i niejednokrotnie zdobywały nagrody literackie.

Również w Pińsku urodził się Simon Kuznets, który później stał się jednym z najsłynniejszych ekonomistów XX wieku i laureatem Nagrody Nobla za rok 1971. To głównie dzięki niemu gospodarka zmieniła się z teorii w empiryczną dyscyplinę naukową. Simon Kuznets przyczynił się również w znacznym stopniu do rozwoju takich dyscyplin jak statystyka i demografia.

W tym mieście urodził się także słynny architekt Iwan (Jan) Żółtowski, który stał się jednym z najjaśniejszych przedstawicieli tzw. stalinowskiej architektury. Z Pińskiem związana jest również ważna część życia Goldy Meir i Chaima Weizmana, którzy odegrali ważną rolę w tworzeniu Izraela jako państwa.

Wydarzenia

Każdego roku w Pińsku odbywa się Zori Nad Piną Festiwal Sztuki. W 2018 r. w pobliżu miasta po raz pierwszy zorganizowano Gorodicko-Piński Festiwal Historii Lokalnej. W kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny regularnie odbywają się koncerty muzyki organowej.

Co przynieść

W Pińsku nie brakuje tradycyjnych pamiątek z symbolami miasta i wizerunkiem najważniejszych zabytków. Nie należy zapominać, że pobliska wieś Horodishche ma nieoficjalny tytuł pomidorowej stolicy Białorusi, a w czerwcu truskawki pińskie sprzedawane są na targach miejskich.

Gdzie jeść

W centrum Pińska można łatwo znaleźć różne lokale gastronomiczne: restaurację "Andre", kawiarnię "Atmosfera" i inne.

Gdzie się zatrzymać

W Pińsku znajdują się hotele Aelita i Volna oraz kompleks hotelowo-rozrywkowy Prypeć.

Jak się tam dostać

Niedaleko od Pińska biegnie autostrada M10, która łączy Brześć z Homelem. Obszar ten posiada rozwiniętą sieć dróg. W razie potrzeby można się tu również łatwo dostać autobusem lub busem wahadłowym. Połączenia kolejowe łączą Pińsk z Brześciem, Homelem, Mińskiem i Witebskiem, a także z wieloma innymi miastami.

Zaresztowany przez Andreya Borodina