Jak zmieniły się miasta Białorusi: stolica Polesia Pińsk

Wspólny projekt portalu historii lokalnej "Planeta Białoruś" i wyszukiwarki Yandex reprezentuje 10 najlepszych białoruskich miast, które najbardziej zmieniły się w ciągu ostatniego ćwierćwiecza. Pokazując nowe mikro-dzielnice i najciekawsze konstrukcje architektoniczne, mówimy krótko o historii miast.

Dużo więcej informacji o ikonicznych miejscach Pińska można znaleźć w dziale "Zwiedzanie". I można je znaleźć, przeczytać recenzje najpopularniejszych i trasy bezpośrednio z wyszukiwania Yandex.

Pińsk od dawna jest nieoficjalną stolicą Polesia. Pod względem wielkości i stopnia zachowania historycznego centrum zajmuje drugie miejsce po Grodnie.

Niektórzy badacze obliczają historię Pińska od VIII wieku. Wtedy właśnie w pobliżu wsi Horodishche powstała jedna z najstarszych słowiańskich osad na Białorusi. Często uważany jest za poprzednika nowoczesnego miasta, które z niewiadomych przyczyn zostało przeniesione w inne miejsce.

Pierwsza pisemna wzmianka o Pińsku pochodzi z 1097 roku. W tym czasie był on częścią Rusi Kijowskiej i ostatecznie stał się stolicą niezależnego księstwa, które w XIV wieku wstąpiło do Wielkiego Księstwa Litewskiego jako prowincja. W 1521 r., po śmierci ostatniego przedstawiciela pińskiej dynastii książęcej, król Polski Zygmunt Stary przekazał te ziemie swojej żonie Bonie Sforzie, która pozostawiła jej w pamięci udane reformy i pierwsze doświadczenia w budowie sztucznych dróg wodnych i osuszaniu bagien.

Resztki Kanału Królewskiego we wsi Gorodets

W 1581 r., zgodnie z przywilejem Stefana Batoria, miasto Pińsk otrzymało prawo magdeburskie i herb - i było bogate z roku na rok dzięki korzystnemu położeniu. Liczne wojny i powstania w drugiej połowie XVII i na początku XVIII wieku z pewnością nie ominęły tego regionu. Pińsk był kilkakrotnie rabowany i spalony prawie doszczętnie, znaczna część ludności zginęła - w 1648 r. podczas tłumienia powstania obywateli, w 1655 r. podczas wojny rosyjsko-polskiej 1654-1667, w 1706 r. podczas Wielkiej Wojny Północnej. Ale za każdym razem, gdy miasto podnosiło się z ruin.

Duży ośrodek gospodarczy i duchowy Pińskiego Polesia potrzebował niezawodnego dostępu do portów bałtyckich, a także dróg lądowych i wodnych na Pińskim Polu, w całości pokrytych nieprzejezdnymi bagnami. Budowa dwóch kanałów jednocześnie - Muchaweckiego (1775-1783), przemianowanego później na Kanał Królewski, i Ogińskiego (1767-1783) - rozpoczęła się za panowania ostatniego króla Rzeczpospolitej Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Wielką rolę w realizacji tych wspaniałych projektów odegrał reformator Polesia, Pinsky, oraz sędzia miejski Mateusz Butrimovic (dziadek słynnego artysty i kompozytora Napoleona Hordy). Nadzorował wszystkie prace budowlane i wysyłał do Warszawy i Gdańska przez kanał łączący Prypeć z Wisłą statki załadowane wędzoną rybą, miodem, woskiem i innymi lokalnymi towarami, co stanowiło doskonałą reklamę miasta i regionu. We wrześniu tego samego roku Pińsk odwiedził król Stanisław August z Poniatowskiego, który oficjalnie otworzył żeglugę po Kanale Królewskim, pływając po nim z jego orszakiem około mili. Król widział zarówno Trakt Gornowski, który Butrimowicz zaczął budować na bagnistym Zarechie, jak i Kanał Ogiński, którego budowę sfinansował hetman Michał Kazimierz Ogiński, który odziedziczył na Polesiu majątek swego dziadka hetmana Michała Kazimierza Wiśniewieckiego. W ten sposób Pińsk stał się portem o międzynarodowym znaczeniu na żeglownym szlaku wodnym Dniepr-Bug, który łączył Bałtyk z Morzem Czarnym.

Oba kanały z pewnością przyczyniły się do rozwoju gospodarczego całego regionu i miasta Pińska.

Rzeka Pina wpada do Prypeci w granicach miasta

W 1793 r., po drugim rozbiorze Rzeczpospolitej, miasto Pińsk weszło w skład Imperium Rosyjskiego. Nieco później, w 1801 roku, dekretem Pawła I, do Pińska dołączyła Karolina - stara rywalka miasta, której molo jako pierwsze przyjęło statki i towary, które przybyły do Prypeci. Administracyjnie Pińsk był częścią obwodu mińskiego (w tym czasie jeszcze nazywano go wicekrólstwem), miał status miasta powiatowego i był jednym z największych miast obwodu wraz z Mińskiem i Bobruiskiem. Jednocześnie wszystkie budynki w mieście, poza obiektami kultowymi, przez długi czas pozostawały drewniane. 

Rozwój gospodarczy regionu był w całości związany z drogami wodnymi i, jak pisał Józef Kraszewski, od końca żeglugi do początku życia tutaj, jak gdyby było zimno... Budowa kolei dała nowy impuls do rozwoju miasta. W 1882 r. przez Pińsk przeszła południowa gałąź kolei Poleskich. W tym samym czasie w latach osiemdziesiątych XIX w. w Pińsku zaczęły pojawiać się takie duże przedsiębiorstwa jak fabryki zapałek i sklejki oraz zakłady budowy statków parowych.

W XIX i na początku XX wieku kanał ten miał nie tylko gospodarcze, ale i strategiczne znaczenie dla Imperium Rosyjskiego, ponieważ był jedynym śródlądowym szlakiem wodnym łączącym Bałtyk z Morzem Czarnym. W 1837 roku rozpoczęto przebudowę kanału, główne prace prowadzono od 1846 do 1848 roku. Wybudowano dwadzieścia dwa drewniane tamy, które umożliwiły utrzymanie poziomu wody niezbędnego do stabilnej żeglugi w każdej chwili. Szerokość wzdłuż dna kanału została zwiększona do 14 m, a maksymalne zanurzenie statków wynosiło 70 cm. W 1886 i 1890 roku pięć niszczycieli zostało przeniesionych holownikiem parowca kołowego i małżami wzdłuż kanału z placu budowy z miasta Elbinga do Sewastopola.

Ciężkie czasy dla Pińska nadeszły w czasie I wojny światowej. Po serii porażek poniesionych przez wojska rosyjskie, Pińsk stał się miastem frontowym, a 15 września 1915 r. został zajęty przez wojska cesarskie. Ponad dwa lata linia frontu z trzech stron otaczała Pińsk, przechodząc blisko miasta na Kanale Ogińskim, Jasełdy i Strumienia. Kaiserovtsy opuścili miasto dopiero na początku 1919 roku.

Немецкие войска в Пинске

W tym burzliwym czasie moc w Pińsku gwałtownie się zmieniała. Kajzerowie i Pietrowie zostali wypędzeni z Pińska przez pułki rebeliantów z powstania na Polesiu. Władza sowiecka została zastąpiona władzą polską - i znów Armia Czerwona weszła w skład Pińska... 

Miasto Pińsk w okresie międzywojennym

Wyniki wojny sowiecko-polskiej (1919-1921), która zakończyła się podpisaniem traktatu pokojowego w Rydze, nie były korzystne dla ZSRR. W związku z tym Zachodnia Białoruś, w tym dawny powiat piński, wycofała się do Polski (II Rzeczpospolita). Pińsk miał szansę stać się stolicą ogromnego województwa poleskiego - najbiedniejszego, w całości pokrytego bagnami i gęstą siecią rzeczną. Status ten szybko przeszedł do Brześcia - około jedna trzecia miasta została zniszczona przez straszliwy pożar w 1921 roku.

Prawie 20 spokojnych lat upłynęło pod znakiem budowy pierwszego mostu na Pinie, pierwszej drogi z Brześcia do Pińska na Polesiu, wybrukowanej sześciokątnymi płytkami "trylink", którą do dziś można zobaczyć na głównej ulicy Starego Miasta. W Pińsku do września 1939 roku stacjonowała Pinska Marynarka Wojenna Polska, co przyniosło cechy Pińska i życia miejskiego tkwiące w portach wojskowych... W 1926 roku w Pińsku otwarto pierwsze muzeum na Polesiu. Działało tu Polskie Towarzystwo Lokalne Lore oraz Orbis Tourist Company. Szczególnie popularna była turystyka wodna na rzekach i kanałach Polesia, a także kolorowe jarmarki polesie organizowane w nowoczesnym parku miejskim.

We wrześniu 1939 r. Pińsk znalazł się w granicach ZSRR. 4 grudnia 1939 roku wydano dekret Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, zgodnie z którym utworzono osobny region z centrum w Pińsku. Ale już 4 lipca 1941 roku miasto zostało zajęte przez wojska Wehrmachtu. Okupacja trwała trzy lata i dziesięć dni. Pińsk ma zaszczyt stworzyć jeden z pierwszych oddziałów partyzanckich w historii Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Komarowski oddział myśliwski (W.Z. Korzh) został uformowany z partyzantów i komsomolskich robotników z Pińska piątego dnia wojny. Dwa dni później otrzymała chrzest bojowy, poniosła ciężkie straty w walce z wrogiem na obrzeżach Pińska, ale mimo to zachowała swoje zdolności bojowe i wyrosła na dużą brygadę partyzancką. Wojna wyrządziła miastu straszliwe szkody: w masowych grobach pod Posenicem, Kozłakowicem, w traktacie dobrej woli i w pińskim getcie zginęło co najmniej 26 tys. pińskich Żydów, którzy byli związani z Pińskiem i Polesiem przez prawie 5 wieków. 14 lipca 1944 roku zrujnowane miasto, w którym żyło 5-7 tysięcy mieszkańców, zostało wyzwolone w wyniku wspólnej akcji 61 Armii I Frontu Białoruskiego i Dnieprowskiej Floty Wojskowej.

W latach powojennych powstało wiele przedsiębiorstw przemysłowych, które przekształciły miasto w jeden z przemysłowych ośrodków Białorusi. W 1954 r. obwód piński został zlikwidowany. A miasto otrzymało status centrum obwodowego w obwodzie brzeskim.

Budynek byłego kolegi jezuity

Nie wszystkie zabytki przedwojennego Pińska przetrwały...

Dziś wizytówką Pińska jest budynek dawnego kolegium jezuickiego. Ten pomnik z XVII wieku, który wchłonął cechy renesansu i baroku, słusznie nazywany jest "patriarchą pińskiego antyku". Kolegium, podobnie jak cały klasztor jezuitów, powstało w XVII w. za pieniądze kanclerza pińskiego i wileńskiego Albrechta Radziwiłła. Budowa została zawieszona i kontynuowana przez 44 lata (1631-1675).

Architektoniczną dominacją zespołu klasztornego i całego Pińska przez kilka wieków był kościół św. Stanisława - największy od prawie pół wieku, kultowy budynek GDL. To majestatyczne sanktuarium służyło jezuitom, bazylikanom, było prawosławną katedrą Objawienia Pańskiego, a następnie wróciło do katolików.

W jej krypcie spoczywały nienaruszalne relikwie św. Andrzeja Boboli. W 1706 r. król szwedzki Karol XII spojrzał z wieży kościelnej na bagna Polaków. Ale do dnia dzisiejszego z tego wspaniałego zespołu zachował się tylko kolega i dwa inne niezwykłe budynki.

To była panorama Pińska z kościołem św. Stanisława.

Międzywojenne zdjęcie kolegium i kościoła z rzeki Piny oraz rekonstrukcje graficzne Aleksandra Nevara, które pokazują jak te obiekty miałyby teraz wyglądać.

Spojrzenie na wirtualny kościół z prawdziwego placu Lenina i pieszej ulicy Lenina.

Symboliczna praca, czyż nie? Zwłaszcza, że sam szef proletariatu wciąż chodzi po murach swojego byłego kolegi...

Po zburzeniu kościoła św. Stanisława, wolnostojący budynek dawnego kolegi jezuitów został niemal zburzony, jak nalegał jakiś stołeczny urzędnik z Ministerstwa Kultury. Ale tym razem żadna ręka nie naruszyła najstarszego budynku w Pińsku. Do dziś zachwyca grubością ścian, sklepieniami krzyżowymi sal i korytarzy, krzywoliniowymi frontonami, łamanym dachem krytym dachówką i fasetowaną latarnią morską wieżą kontrafortową.

Do dziś zachwyca grubością ścian, sklepieniami krzyżowymi sal i korytarzy, krzywoliniowymi frontonami, łamanym dachem krytym dachówką i fasetowaną latarnią morską wieżą kontrafortową.

Z tej "alma mater" pochodził historyk Adamarushevich, filozof Karol Wyrwich, postać polityczna i gospodarcza Mateusz Butrimovic. W kolegium zgromadzono bogatą bibliotekę (w 1940 r. wywieziono ją do Leningradu), utworzono laboratoria fizyko-chemiczne, otwarto pierwszą aptekę na Polesiu, działała tu drukarnia i teatr studencki. Kolegium pińskie, podobnie jak połockie, zostało uznane za najlepsze instytucje edukacyjne GDL, które nie ustępowały uniwersytetom. Edukacja była bezpłatna i dostępna dla ludzi z różnych środowisk, niezależnie od ich wyznania, przez 12-13 lat.

W XIX wieku w budynku kolegium znajdowała się bursa, w której studiował Aleksander Własaw, białoruska postać publiczna, redaktor i wydawca legendarnej "Naszej Niwy". Dzisiaj marmurowe schody kolegium prowadzą do Muzeum Białoruskiego Polesia.

Wśród wielu eksponatów przechowywanych w muzeum zauważamy niezwykły rower wykonany przez miejscowego rzemieślnika z drewna. Jest w stanie pracy!

Dawny zespół klasztorny franciszkanów

Kolejną wizytówką Pińska jest unikalny kompleks kultowy dawnego klasztoru Franciszkanów - jedyny zachowany zespół barokowy w Pińsku. Jego niezapomniana sylwetka ze stromymi dachami krytymi dachówką, wdzięczny podpis nad kościołem katedralnym, czteropiętrowa dzwonnica i figuralne szczyty seminarium imponują wszystkim gościom Pińska.

Klasztor Franciszkanów, jeden z najstarszych w GDL, został założony w 1396 r. przez przyszłego wielkiego księcia Zygmunta Kluczstutowicza. Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny jest niezwykłym zabytkiem, w którym gotycka moc ścian bocznych i absydy łączy się z wdzięczną barokową fasadą, której górna część otoczona jest ażurową wstęgą w stylu secesyjnym. Do głównej nawy bazyliki przylegają po obu stronach kaplice.

Świątynia posiada 7 ołtarzy (6 drewnianych i jeden stuknięty). Elegancka rzeźba drewniana, której twórcą jest uważany za mistrza wileńskiego Jana Schmidta i jego uczniów, jest niesamowita. Prawdziwym arcydziełem jest rzeźbiona ambona z daszkiem wykonanym z jednego pnia lipy. Szczególne miejsce w kościele zajmuje obraz Alfreda Romera "Madonna Pinska Madonna" (Madonna z grzywkami), napisany dla tego sanktuarium w 1894 roku. Ściany i sklepienia kościoła zostały ozdobione w 1909 r. w stylu secesyjnym przez warszawskich artystów. Stare organy, składające się z 1498 piszczałek metalowych i drewnianych, zostały wykonane w 1836 roku. W krypcie pod ołtarzem głównym znajdują się prochy kardynała Kazimierza Świątka, pierwszego w historii Białorusi. Dawne sanktuarium franciszkanów jest od 1925 roku świątynią katedralną, a w 1996 roku papież Jan Paweł II nadał mu status Małej Bazyliki, jednej z trzech na Białorusi.

В бывших монастырских зданиях находится Управление Пинской католической епархии и действует возрожденная в 2001-м Высшая духовная католическая семинария имени Святого Фомы Аквинского. В ее крестовой галерее сохранились фрески начала XVIII века, посвященные деяниям Святого Франциска.

Pałac Butrimowicza

Tuż obok kościoła znajduje się pałac, który przeszedł do historii miasta jako "Pińsk mur". Trzy chwalebne polskie rodziny - Butrimowicze, Horda i Skirmunt - były właścicielami tego pałacu jeden po drugim. W przeszłości pałac był głównym składowiskiem dziedzictwa twórczego Napoleona Hordy. Jest to piękna budowla z antycznymi portykami na bocznych skrzydłach, wystająca w centrum ryzalitu - pierwsza kamienna budowla cywilna Pińska. Pałac należał do Mateusza Butrimowicza, najmłodszego z Pińska, posła na trybunał litewski, ambasadora 4-letniego Sejmu, którego starania sprawiły, że Pińsk stał się portem o znaczeniu międzynarodowym z dwoma wejściami do Bałtyku przez Kanał Ogiński i Królewski. Pierwszy kamień w fundamencie pałacu został położony 9 września 1784 r. z rąk króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Wiele znanych osób mieszkało i odwiedzało ten pałac. Napoleon Orda, wnuk M. Butrimowicza, malarza i muzyka, powstał tu po powrocie z emigracji. Józef Kraszewski, niezwykle płodny powieściopisarz, etnograf, autor 600 tomów dzieł, w tym 223 powieści i powieści, często odwiedzał pałac. Ostatnią kochanką pałacu była pisarka Konstancja Skirmunt, wówczas mieściła się tu kuria biskupa K. Bukraby. Znany z spustoszenia i rozkładu, "Pińsk Moore" został przywrócony w 2008 roku. Dziś w starożytnym budynku mieści się Pałac Weselny, a w jego prawym skrzydle znajduje się małe muzeum poświęcone historii pałacu.

Ten kościół, podobny do miniaturowej twierdzy, jest jedynym sanktuarium "komunistycznych mnichów" na terenie GDL. W 1695 r. na zaproszenie marszałka Jana Koła Dolskiego, właściciela zamku i założyciela pińskiego przedmieścia Karoliny, przybyli do Pińska z Włoch przedstawiciele Zakonu Świeckich Kapłanek, którzy byli w gminie, czyli "mnichów-komunistów", czyli "barmolomitów". Komuniści" mieszkali we wspólnocie (gminie), mieli wspólną kasę i przygotowywali młodych ludzi do wejścia na pole duchowe. Pierwotnie klasztor i kościół były drewniane, a pod koniec XVIII wieku kościół został przebudowany z kamienia, łącząc barokową stylistykę i techniki architektury obronnej. Potężne ściany, które w niektórych miejscach są grubsze niż dwa metry, są wycięte z małymi łukowatymi otworami. Dwupiętrowa dzwonnica z czterospadowym dachem kryje w sobie spiralne schody z polerowanymi stopniami z ponad dwóch stuleci. Mały barokowy ołtarz, podobny do łuku triumfalnego, dawno już zaginął. W latach trzydziestych XIX wieku opuszczony kościół był prawie luterańskim Kirchem.

W 1860 roku został ponownie poświęcony - w imię Trójcy Świętej, a sto lat później został zamknięty w epoce ateizmu. Pisarz Władimir Korotkiewicz, po wizycie w Pińsku, nazwał dawne sanktuarium "komunistów" "barokowym tsatsachkai". Od 1992 roku w dawnym kościele została otwarta miejska sala koncertowa z elektronicznymi organami.

Katedra św. Varvarina znajduje się w odnowionym kościele bernardynów, zbudowanym w stylu barokowym w latach 1770-1786.

Po powstaniu listopadowym 1830-1831 r. bernardynów eksmitowano z Pińska, a ich sanktuarium przekazano prawosławnym. W celach bernardynów zakwaterowano matkę hegemonię i kilka sióstr zakonnych. Później klasztor służył jako więzienie miejskie, potem jako szpital. Tutaj, "w stolicy na Bernardyńskiej", w 1932 roku urodził się przyszły sławny pisarz i dziennikarz Ryśhard Kapuściński. Już w XIX wieku, gdy świątynia nie była długo użytkowana ze względu na niewielkie rozmiary ludności prawosławnej, ale służyła jako spichlerz, z jej murów zniknęły "optyczne" ołtarze.

Varvarinsky Cathedral - pomnik architektury barokowej, gdzie można zobaczyć malarstwo kratownicowe w tradycji wczesnego klasycyzmu i dużą liczbę ikon z XVII-XIX wieku, w tym "Matka Boża Hodegetria z Jerozolimy" (XVI wiek), "Okładka" (1732), "Trzech świętych" (1765), "Matka Boża Cierpliwość" (1751).

Kościół Zmartwychwstania Pańskiego Klasztoru św. Barbary znajduje się w historycznym centrum Pińska. W czasach radzieckich pomieszczenia klasztoru były wykorzystywane jako szpital. Wznowił on swoją działalność dopiero w 1993 roku, kiedy to wszystkie budynki zostały zwrócone wierzącym.

Pokazując religijne zabytki w Pińsku, musimy też pamiętać o Żydach. Tak wyglądała Wielka Synagoga, która znajdowała się w centralnej części miasta. W 1847 r. w Pińsku mieszkało 5050 Żydów, w 1871 r. - 13 681 Żydów (77,7% ogółu mieszkańców), w 1896 r. - 21 819 Żydów (77,3%), w 1914 r. - 13 681. - 28 063 Żydów (72,5%).

Od początku lat dwudziestych XIX wieku wzrosło znaczenie gospodarcze Pińska, który stał się głównym ośrodkiem handlu produktami rolnymi i leśnymi. Żydzi, zwłaszcza członkowie rodzin Lourieu i Levine, odegrali w tym procesie ważną rolę.

Najstarsze gimnazjum na Polesiu, które zostało przekształcone w szkołę szlachecką. W budynku tym studiowali sławni ludzie: Haim Weizman (1874-1952) - chemik uczony, autor setek odkryć naukowych, pierwszy prezydent Izraela, wynalazca Isaac Schoenberg (1880-1963), nadał tytuł Władcy Wielkiej Brytanii za zasługi dla stworzenia angielskiego systemu telewizyjnego, akademik architektury Iwan Żołtowski (1867-1959) - jeden z głównych przedstawicieli neoklasycyzmu w architekturze europejskiej XX wieku. Michaił Mashkovsky (1908-2002), największy radziecki farmakolog, i inni...

Obecnie na miejscu żydowskiego przedmieścia Karolina znajduje się kampus Poleski Uniwersytet Państwowy, który został otwarty w Pińsku 1 września 2006 roku.

Rozwiązanie architektoniczne kompleksu uniwersyteckiego jest dość nietypowe dla Pińska, ale nauczyciele i studenci to lubią.

Główny budynek uniwersytetu stoi w miejscu zbieżności i rozbieżności Prypeci i Piny. A propos, Pina jest prawdopodobnie jedyną rzeką na Białorusi, której wody wpływają do dwóch innych rzek...

Kościół Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Pińsku został zbudowany w 2008 roku w miejscu, gdzie znajdował się słynny klasztor Leszczyński, znany od 1263 roku. Za nim widać stadion uniwersytecki i lodowy pałac.

W Pińsku w pierwszej połowie XX wieku istniały dwa teatry: Teatr Korzenowski i Teatr Braci Golcmanów. W 1940 roku w Pińsku w budynku Teatru Goltsmanovskiego rozpoczął działalność Piński Obwodowy Teatr Dramatyczny. Nowoczesny teatr Poleski rozpoczął swoją działalność w 2006 r. Po zakończeniu renowacji mieścił się w historycznym budynku najstarszego pińskiego teatru "Casino", zbudowanego w latach 1911-1912 na pieniądze Dawida Boyarskiego w stylu secesyjnym. Zastosowano tu jedną z technik secesyjnych - na rogu budynku znajduje się miniaturowa wieża z kopułą. Wewnątrz znajduje się audytorium na 110 miejsc, foyer z lustrami i żyrandolami. Wizytówką teatru jest sztuka "Pińska szlachta" na podstawie sztuki Wincentego Dunina-Martinkiewicza.

Naprzeciwko zbiegu Piny i Prypeci w parku nazwanym na cześć Flotyli Dnieprowskiej znajduje się pomnik poświęcony żeglarzom - prawdziwy bojowy pojazd pancerny "BK-92". Pomnik jest poświęcony wyczynowi spadochroniarzy, którzy wylądowali na brzegu Piny w nocy z 11 na 12 lipca 1944 roku.

Okupowany przez hitlerowców Pińsk był dobrze przygotowany do obrony okrężnej: grupa nieprzyjacielska składała się z około 50 tys. żołnierzy i oficerów, zbudowano 7 żelbetowych bunkrów, miasto jest otoczone dwoma liniami okopów, a wszystkie podejścia do miasta - zaminowane.

Pierwszy stopień szturmu składał się z marynarzy dniepskich i żołnierzy 1323. pułku 415. dywizji piechoty. Była to jedna z niewielu operacji mających na celu wyzwolenie miast przy pomocy sił lądowniczych. Wojska radzieckie zdobyły w Pińsku 185 statków rzecznych dzięki działaniom partyzantów, które podczas operacji "Dniepr-Bug" unieruchomiły systemy śluz kanału Dniepr-Bug, a 120 km drogi wodnej stało się nieprzejezdne.

Mówiąc o współczesnym Pińsku, chciałbym wymienić kilku mieszkańców miasta, którzy wiele zrobili dla jego rozwoju i popularyzacji. Przede wszystkim były dyrektor generalny przedsiębiorstwa "Dnieprobugwodput" Iwan Mychajłowicz Kijów, którego nazwa pochodzi od wału rzeki Prypeć. Jak Butrimowicz położył kanały w XVIII wieku, tak Kijówica przywróciła je na przełomie XX i XXI wieku.

Otwarcie odnowionej śluzy powietrznej Duboé, 30 września 2006 r.

Pierwsza barka przechodzi przez śluzę powietrzną, a Iwan Michajłowicz z "trofeami" swojego pracownika. Nie było czasu na zbieranie grzybów w podróży służbowej, po prostu zrobiłem zdjęcie...

Tatiana Arkadiewna Chwagina oprowadza po mieście Pińsk. To jest jej informacja, którą wykorzystuję w tym raporcie, jest patriotką miasta, doskonale zna jego historię i zrobiła kilka książek o Pińsku.

Latem 2017 roku. Trwają prace nad ulepszeniem centrum miasta.

Ulica Lenina stała się ulicą dla pieszych.

W związku z wyburzeniami domów sektora prywatnego, rozbudowano ulicę Belov i rozwiązano problem komunikacyjny, jakim było przejście przez centrum miasta i dotarcie do mostu na rzece Pinie.

Ulica Pierwomajska stała się również ulicą dla pieszych.

W 2018 roku w Pińsku pojawił się symboliczny pomnik Pińczuka.

Stoi na samym początku ulicy Lenina i mówi, zaciskając palce, "Przede wszystkim, jestem z Pińska!"

A każdy gość miasta może wymyślić swoje własne argumenty na rzecz Poleshooksów, którzy są bardzo dumni ze swojej nieposiadającej osobowości prawnej stolicy.

W roku 2019 rozpoczęła się przebudowa mostu na rzece Pina i pojawiły się nowe dzielnice Pińska. Myślę, że te zdjęcia będą interesujące dla samego Pinczuka - na pewno nie są one często na obrzeżach miasta.

Akademia Piłki Nożnej na ulicy Solneczniaja
Mikrobwód "Radużny", skrzyżowanie ulicy Sołniecznej i Alei Żółtowskiego
Nowe domy w dzielnicy "Solnechny", Yevgeniya Yanishchitsy Street i General Nordman Street

Katedra Feodorowskiego na ulicy Parkowej
Ulica Novikova
Imponująca i chałupnicza zabudowa przedmieść Pińska. Mikro-dzielnica Krainowiczi
Ulica Logishinskaya
Budynki produkcyjne Amkodor, oddziału Amkodor Machine Building Holding
Hipermarket budowlany "Bild" przy Industrial Street

Ulica Brzeska

Cieszę się, że miasto zaczęło budować domy z indywidualnym projektem. Pińsk, podobnie jak reszta Białorusi, idzie do przodu, pokonując trudności!

I to zdjęcie mieszkańców wsi w samym centrum Pińska umieszczamy na końcu raportu jako symbol tradycyjnego pińskiego Polesia.

Niech tożsamość tego regionu zostanie zachowana!

P.S. Materiał wykorzystuje informacje z lokalnego portalu historycznego "Planeta Białoruś" i innych otwartych źródeł. Autorka dziękuje lokalnemu historykowi Tatsianie Chwaginie za konsultację historyczną, przewodniczącemu stowarzyszenia społecznego "Białoruskie Ochotnicze Towarzystwo Ochrony Zabytków Historii i Kultury" Antonowi Astapowiczowi oraz kolekcjonerowi Władimirowi Bogdanowowi za udostępnione zdjęcia archiwalne.