Novaja Myš, Chatki, Zaklad, Palonka. Ekskluzywna trasa z nutką nostalgii

Region Baranowicze, położony na wzgórzach i równinach pomiędzy Nowogródkiem, Nieświeżem, Lachowiczami i Słonimem, jest prawdziwym znaleziskiem dla miłośników historii. Nie ma tu ani jednego kroku, ale nowa atrakcja: dawne dworki sławnych ludzi, niesamowite zabytki architektury sakralnej, miejsca historycznych bitew i wspaniałe krajobrazy z polami, lasami i wzgórzami morenowymi, z daleka przypominającymi żółto-zielone fale...

Zjeżdżając z głównej drogi M1/E30, docieramy do dawnej starożytnej miejscowości Nowa Myszka niedaleko Baranowicz, która kiedyś należała do wpływowego rodu Kodkiewiczów. W górnym biegu rzeki Myszanki we wsi Stara Myszcz znajdują się pozostałości po dawnych fortyfikacjach królewskich. Jest to miejsce narodzin hetmana Jana Karola Chodkiewicza (1560-1621), wybitnego dowódcy swojej epoki, którego zwycięstwa nad Szwedami i Turkami przyniosły mu europejską sławę.

W Nowej Myszy podziwiamy elegancki drewniany kościół Przemienienia Pańskiego (1859) i kamienny kościół Przemienienia Pańskiego (1825) w stylu klasycystycznym.

Na zewnątrz, skromny kościół robi wrażenie swoim luksusowym wnętrzem. Te pozłacane rzeźbione ołtarze i ambona, naznaczone kunsztem i wyobraźnią twórców, zostały wykonane na zamówienie potężnego Radziwiłła. Zdobiły one kościół klasztoru benedyktynów w Nieświeżu, a zostały tu sprowadzone pod koniec XIX wieku po jego zamknięciu.

Miejsca te były niegdyś śpiewane przez poetę i folklorystę, przyjaciela Adama Mickiewicza - Jana Čechota (1796-1847), którego pomnik wzniesiono w cieniu starych drzew na dawnym placu handlowym. W oddali znajduje się kilka charakterystycznych budynków z "płotami" nad oknami, które przypominają nam o społeczności żydowskiej tego miejsca. Na cmentarzu katolickim znajduje się wiele starożytnych pochówków szlacheckich. Postanawiamy zatrzymać go na następny raz. Dzisiejszym głównym celem jest farma Hatqi, gdzie marzyłem o tym, by pojechać od lat...

Nie docierając do starego miasta Połonka, zwracamy się do wsi Sevruki, nad którą góruje nowa budowla sakralna - kościół Matki Bożej Ostrobramskiej.

Trochę więcej - a droga prowadzi nas do wsi Detkovichi, wprost na wiejski cmentarz.

Po wizycie w grobie moich bliskich - rodziny Sushko, z którą wiążą się wspomnienia z dzieciństwa i dorastania, jedziemy do Chatek - gospodarstwa przypisanego do Detkowicza.

Zostało tylko kilka domów i jeden stały mieszkaniec, wszystkie pozostałe przychodzą na lato lub na weekend. Miejscowe miejsca są niesamowicie piękne - wokół lasu iglastego, bogatego w jagody i grzyby, a tuż za wiejskimi chatami biegnie rzeka Detkovka, w zimnych wodach której znajduje się pstrąg potokowy. Obraz psuje tylko szeroki pas ścinki, który musiał być wykonany w walce z kornym chrząszczem.

Dom cioci Yady (matki chrzestnej mojego starszego brata) znajduje się na zamku, ale zmiana jest oczywista: nie ma zwykłej ławki na ganku, na której kochaliśmy siedzieć w dzieciństwie, a co najważniejsze - nie ma najbardziej gościnnej gospodyni, którą zawsze pamiętam z wielką miłością i wdzięcznością. Z domu naprzeciwko nas wyszła stara przyjaciółka - Lena (Elena Ivanovna Rybak), z którą nie widziałem się od 30 lat, a nawet więcej. Mimo to, natychmiast się poznaliśmy.

Uściskaj się serdecznie i idź popatrz na rzekę Detkovkę, której brzeg pokryty jest niebieskimi wspomnieniami...

Elena zgadza się pokazać nam miejsce, gdzie kiedyś znajdował się majątek hrabiny Heleny Eleny i ostrzega, że trudno będzie się tam dostać. Tak, jest.

W miejscu starego brodu bobry zablokowały zaporę Detkovka, rzeka rozlała się, a teraz olchy nadbrzeżne "zagłębiają się" w wodzie.

Czepiamy się krzaków, trzymamy się lepkich desek i gałęzi rzucanych pod nogi, przenosimy się na prawy brzeg Zakladu.

Nazwa ta pochodzi z lat dwudziestych XX wieku, kiedy to "starsza pani" - nazwisko właściciela majątku - założyła tu schronisko dla dzieci Zakład wychowawszy. Bilet na życie dał sierotom i dzieciom z dużych rodzin, a także pracy wielu mieszkańcom Hatok. Hrabina Helena i jej córka Konstancja, z pomocą Katolickiego Zakonu Michalitów, zrobiły wiele dla dzieci w trudnej sytuacji. Pierwszy dyrektor sierocińca, ksiądz Vincent Kuras, został zastrzelony przez hitlerowców w 1942 roku za związek z partyzantami i za ukrywanie Żydów. A jego następca został rozstrzelany przez partyzantów za współpracę z okupantem, po czym pusty sierociniec został spalony doszczętnie (wcześniej pozostałych uczniów - 120-150 dzieci - wywieziono do Niemiec).

Przenosząc się na przeciwległy brzeg, szukając śladów budynków. Stara świerkowa aleja jest trudna do odgadnięcia - wszystko jest zarośnięte i tylko ciągły prześwit w lesie wskazuje na stary dostęp do domu Panoramy.

Wcześniej fundamenty budynków były dobrze widoczne, ale teraz trudno znaleźć kilka czerwonych cegieł z dwupiętrowego budynku szkoły i zniszczonej piwnicy.

Wszędzie są ślady poszukiwaczy skarbów, którzy dotarli do tego sekretnego miejsca przed nami.

Fotografujemy prawie wszystko, na co zwrócimy uwagę, i znów pokonujemy lepką przeprawę.

Przy rozwidleniu dróg znajduje się żelazny krzyż, który został postawiony przez mieszkańców Hatoka jako pamiątka po małym cmentarzu sierocińca. Pamiętam, jak w odległych latach 60. ubiegłego wieku przynosiliśmy bukiety dzikich kwiatów do bezimiennych grobów, dziś ukrytych w zaroślach lub spłukanych ziemią...

Stąd 500 metrów do bazy turystycznej, położonej nad brzegiem sztucznego jeziora Chatki, które znajduje się w dorzeczu rzeki Lohozva. Po zmianie właścicieli, odbudowa jest tu w pełnym rozkwicie. Stara "tawerna", w której będą zakwaterowani goście obozu, została niepostrzeżenie przekształcona. Atrakcyjność okolicy zwielokrotnia drewniany statek i ażurowe, metalowe konstrukcje, które odgadują świecące w słońcu pstrągi - symbol lokalnej ichtiofauny - oraz bajkowy jeleń Golden Horn. Zbliża się otwarcie - obiecali, że zaproszą! Najwyraźniej ten teren rekreacyjny będzie poszukiwany przez miłośników wędkowania, polowań fotograficznych, a także pieszych wędrówek po jagodach i grzybach...

Gościnność "Chatkova" nie zna granic. Jak można puścić gości bez siedzenia przy stole?! Dołączyła do nas starsza siostra naszej przewodniczki Elena Wiera Iwanowna i inna stara przyjaciółka Yana Michalovskaya (Yanina Petrovna Derman).

Przytłoczyło nas morze emocji - prawdziwa radość ze spotkania i przebłyskiwały wspomnieniami z dzieciństwa w Huckach...

Pożegnalny uścisk - i w drodze! Nasz kurs jest w kierunku Polonki, dawnego miejsca na starym hotelu między Nową Myśl a Słonimem. W 1680 r. został tu założony klasztor dominikanów, który 150 lat później został zamknięty przez władze rosyjskie. Obecnie na jego miejscu stoi drewniana cerkiew św. Paraskiewo-Pjatnicka (1880 r.). Nowy murowany kościół w centrum Polonki jest poświęcony Matce Bożej Skaplernie.

Polonka przeszedł do historii jako miejsce historycznej walki. Rankiem 28 czerwca 1660 r. pod zasłoną dymu z ognistego miejsca tutaj, nad wilgotnym brzegiem rzeki Połonki, zebrały się piętnastotysięczne wojska Rzeczpospolitej pod wodzą hetmana Pawła Sapiegi i wojewody Stefana Czarneckiego oraz czterdziestotysięczne wojska moskiewskie. Bitwa zakończyła się całkowitą klęską carskiej armii, która już od kilku lat niszczyła ziemie GDL. Miejsce krwawej bitwy naznaczone jest ogromnym kamieniem, z tablicą pamiątkową z portretami i nazwiskami bohaterów bitwy.

Program małej nostalgicznej wycieczki jest w 100% zrealizowany. Pogoda się psuje, czas wracać do domu, a tam, oglądając świeże zdjęcia, znów rozkoszować się jasnymi wspomnieniami o Huckach, przyjaciołach z dzieciństwa i naszej podróży...